kan kunst iets betekenen voor een chronisch zieke?

week van chronisch zieken week van chronisch zieken

Op bed liggen. De hele dag. Klimmen over de rand, als een klein kind niet bij de vloer kunnen. Het huis een moeizaam veroverd land. De bedbewoner op ontdekkingsreis. Plant witte vlag na een meter of twee. Weer een deurpost gehaald.

Ik heb geen idee hoe het is om zo ziek te zijn. Heb mensen gekend die heldhaftig ten onder gingen aan ziektes waarvan de eerste letter genoeg is als grimmige aanduiding.

Even kort aandacht graag in het kader van de week van de chronisch zieken (7–13 november) voor de volgende vraag: ‘Kan kunst iets betekenen voor een chronisch zieke?’

Zelf kan ik geen antwoord geven. Ik ben niet ziek. Ik ben kunstenaar. Zou zonder kunst weinig kunnen met de chaotische of commerciële signaalcultuur waarin we leven. Of een bedlegerige meer uit zijn leven haalt door zicht op een fraaie plafond lamp, de orchidee op het nachtkastje, ‘de So you can dance’ finale op tv..?

Kan een woest draaiende smoel op een schilderij van Bacon, de horror glim van Hirst’s schedel, de waterwerken van Dumas, de straatfotografie van Levitt nieuw licht werpen op een saai, horizontaal leven?

Voor mij is een leven zonder lui kunstboek bladeren, sloom poëzie lezen, een kleine expo mogen maken en vooral veel studio gepiel, ondenkbaar.

Hoe anderen erover denken?

Ik wil het graag weten. Geef je antwoord op de vraag ‘Kan kunst iets betekenen voor een chronisch zieke’ in het commentaar.

Wie belangstelling heeft voor activiteiten de komende week gericht op zieken en de mensen eromheen: www.chronischziek.nl

6 reacties op ‘kan kunst iets betekenen voor een chronisch zieke?’

  1. Cor Bakker schreef:

    Begon het moe zijn niet pas binnen, in huis. Een huis vol spanning, ruzie. Viel de negatieve energie niet als een muffe, klamme deken op me neer, zodra ik mijn jonge, springerige balletbenen over de drempel zette?
    (uit E.K. / Moe Virtueel / a = autobio)

    Deze tekst raakte me.

    Gezin aan tafel, Cor Bakker

    “Gezin aan Tafel” (cat.#0023, CB)

  2. Ida van der Lee schreef:

    Kunst is ordening van vormen, kleur, objecten. Door een zorgvuldige ordening ontstaat er schoonheid. Een schoonheid die rust kan geven. Mijn kunst ordent herinneringen of roept ze op. De kunst als motor van de verbeelding. De verbeelding is een voertuin om tot diepere innerlijke lagen door te dringen. Het kan mensen met beperkingen weer heel doen voelen. Het kan ook de gaten die in onze systemen zijn ontstaan opvullen.

    http://www.allerzielenalom.nl

  3. Anita Kooij schreef:

    Waar ik zelf – als kunstenaar, als mens – naar zoek vind ik in kunst.
    Ziek was ik, ooit, en leefde in een donkere wereld. Lichtheid kwam van buiten, van buiten mezelf. Ik zocht naar dingen die me zouden kunnen omhullen. Of even weg zouden leiden van waar ik me bevond. Dus las ik Kopland en Sylvia Plath keer op keer, bekeek ik Strictly Ballroom steeds opnieuw. En liet ik me verzinken in plaatjes van schilderijen van Pollock.
    Kunst ‘doet’ iets met me. Ze geeft me een nieuwe blik, een glimp van een andere wereld, maakt me rustig, brengt me in beweging maar verruimt altijd mijn beleving.
    Beleven of zelf creeren, kunst maakt een essentie in mij wakker die ik kan vergeten. Zeker als je ziek bent is dat een geschenk.

  4. Ilse schreef:

    Zelf heb ik CVS en kunst en cultuur houden me op de been en geven invulling aan mijn beperkte leven. Graag maak ik foto’s van details van kunstwerken en ik schrijf poëzie. Ik kan gelukkig nog naar tentoonstellingen gaan. Eigenlijk is het zo dat als ik doe wat ik lichamelijk aankan ik geestelijk een kasplantje wordt en als ik doe wat ik geestelijk nodig heb ik het lichamelijk niet aankan. En daar schipper ik dan tussen. Als je niet kunt werken, een beperkt sociaal leven hebt, veel alleen bent en maatschappelijk wel wil maar niet kan participeren dan geeft kunst een zinvolle invulling aan mijn leven. Dat kan op mijn voorwaarden en met mijn beperkingen nog wel. Het boek Het leven als kunstwerk sprak me erg aan.

  5. mies panneman schreef:

    chronisch zieke is beperkt.
    alle kunst is vooral de kunst van de beperking.
    dat geldt voor kunst maken
    en voor kunst genieten.
    het vergroot je huiskamergrote blik
    op de wereld.
    liefde voor kunst is altijd weer op de schouders klimmen van hen die je voorgingen. Dus klim op die schouders en kijk en vergroot je kleine momenten.
    en natuurlijk is het boeiendste kunstwerk het leven zelf, dus zo creatief mogelijk omgaan met beperking
    is kunst. Soms is het te delen vaak niet. Geen probleem. Er druppelt altijd iets door, noem het ziel. Al die zandkorrels die elkaar bereiken. Ik zou hier uren over door willen kunnen gaan. En ik kan de knop moeilijk vinden… mijn grens is bereikt, en dwingt…ik wil eroverheen!!!Ik wil door… waar is de knop? O cut! daag..Emily, Carst, Ida…ok…///cut …ok i call it a day.

  6. mies panneman schreef:

    Een nogal onuitputtelijke litanie.

    pruttelmondige moeheid
    tijdgeestloze moeheid
    lamme moeheid
    gierende moeheid
    moedeloze moeheid
    geloken moeheid
    muzikale moeheid
    anonieme moeheid
    vezelrijke moeheid
    gemaskeerde moeheid
    zielige moeheid
    vloeibare moeheid
    helderziende moeheid
    tegenstrevende moeheid
    versnipperde moeheid
    gedeelde moeheid
    terughoudende moeheid
    wellustige moeheid
    fragmenterende moeheid
    stoere moeheid
    intelligente moeheid
    verdomde moeheid
    pestende moeheid
    hormonieuze moeheid
    intuïtieve moeheid
    gierige moeheid
    verrukkelijke moeheid
    wijze moeheid
    onhandige moeheid
    beschermende moeheid.
    allereenzaamste moeheid
    blinde moeheid
    simpelgeestige moeheid
    de dag plukkende moeheid
    loyaal meereizende moeheid
    beperkende moeheid
    begrensde moeheid
    scheppende moeheid
    triomferende moeheid
    heilzame moeheid

    16 november 2008
    enkele dagen uit mijn leven
    geknipt voor Zero
    Mies Panneman