kan kunst iets betekenen voor een chronisch zieke?

week van chronisch zieken

Op bed liggen. De hele dag. Klimmen over de rand, als een klein kind niet bij de vloer kunnen. Het huis een moeizaam veroverd land. De bedbewoner op ontdekkingsreis. Plant witte vlag na een meter of twee. Weer een deurpost gehaald.

Ik heb geen idee hoe het is om zo ziek te zijn. Heb mensen gekend die heldhaftig ten onder gingen aan ziektes waarvan de eerste letter genoeg is als grimmige aanduiding.

Even kort aandacht graag in het kader van de week van de chronisch zieken (7–13 november) voor de volgende vraag: ‘Kan kunst iets betekenen voor een chronisch zieke?’

Zelf kan ik geen antwoord geven. Ik ben niet ziek. Ik ben kunstenaar. Zou zonder kunst weinig kunnen met de chaotische of commerciële signaalcultuur waarin we leven. Of een bedlegerige meer uit zijn leven haalt door zicht op een fraaie plafond lamp, de orchidee op het nachtkastje, ‘de So you can dance’ finale op tv..?

Kan een woest draaiende smoel op een schilderij van Bacon, de horror glim van Hirst’s schedel, de waterwerken van Dumas, de straatfotografie van Levitt nieuw licht werpen op een saai, horizontaal leven?

Voor mij is een leven zonder lui kunstboek bladeren, sloom poëzie lezen, een kleine expo mogen maken en vooral veel studio gepiel, ondenkbaar.

Hoe anderen erover denken?

Ik wil het graag weten. Geef je antwoord op de vraag ‘Kan kunst iets betekenen voor een chronisch zieke’ in het commentaar.

Wie belangstelling heeft voor activiteiten de komende week gericht op zieken en de mensen eromheen: www.chronischziek.nl