De Doodskoningin

De doodskoningin is een liefdesverklaring aan het duister. Een dans tussen een camera en een eenzame actrice. Een weduwe is op zoek naar haar verloren geliefde; met een zaklantaarn schept ze haar eigen doolhof. Vanuit de pijn toont de doodskoningin ons haar levensvreugde. Tussen flarden van een radio door horen we een tango van Marlene Dietrich.

‘De doodskoningin’ maakte deel uit van de expositie Spertijd in Projectruimte Retort (Amsterdam) september 2004. Carst van der Molen en Emily Kocken exposeerden fotografie en video tijdens een fictieve avondklok van 19.00 tot 24.00 uur. De herinvoering van de maandelijkse sirene (september 2003), het symbool van de nieuwe oorlogsangst inspireerde de kunstenaars tot het ensceneren van een buurt in oorlog. Om precies 23.00 schakelde een automatische tijdsklok de lichten uit in het hele ateliercomplex waar de projectruimte deel van uitmaakte. Emily trok een zwarte baljurk aan en rolschaatste door de gangen. Ze transformeerde steeds meer in een oorlogsweduwe. Dit spel bracht Carst op het idee een dansvideo te maken.