‘Wat als een chronisch vermoeide vrouw mee zou doen aan een marathon?’

‘In ‘Run if you can’t hide’ beweegt een vrouwenlichaam traag door het beeld. Langzaam komt zij steeds dichterbij. Uit haar navel ontspruiten renners die haar keer op keer voorbij snellen. Het werk bouwt voort op (moe) de installatie die Zero in het voorjaar van 2008 presenteerde. Vertraging was het centrale thema. Met de marathon van Amsterdam (19 oktober 2008) als inspiratie bedacht ik mijn eigen marathon, maar dan vertraagd.
Wat als een chronisch vermoeide vrouw mee zou doen aan een marathon? Of is de marathon het lopen zelf?

In de polder aan de rand van Arnhem loop ik over een slingerweg in slowmotion de camera tegemoet. De afstand is een kilometer: ik doe er een half uur over. Zo traag lopen vereist concentratie. De beweging is het belangrijkste.

Hiel neerzetten, andere voet afwikkelen, gewicht verplaatsen, hiel neerzetten, voet afwikkelen, gewicht verplaatsen etcetera. In plaats van zo snel mogelijk het einddoel behalen is hier het doel zo bewust mogelijk van a naar b te verplaatsen. Ik voel de wind, hoor de vogels en zie de weg. In ‘Run if you can’t hide’ blijft alleen mijn buik zichtbaar.’