‘Naar aanleiding van het idee iets met de marathon van Amsterdam te doen heeft Emily een aantal video’s geschoten van joggers in het Vondelpark. Emily: Kunnen we uit de video die ik heb geschoten de renners losknippen, zodat ze in een wit vlak komen te staan? Ik geef aan dat dit kan, geen probleem. Maar: het is bijzonder bewerkelijk, we zullen frame-voor-frame de figuren moeten overtrekken en dan losknippen. 1 seconde video = 25 beeldjes. Dus zeg, voor een minuut, 1500 frames. Niet helemaal mijn ding, noem ik. Dit monnikenwerk, een lijn trekken, door naar het volgende beeldje. De lijn opnieuw tekenen. En zo door.
Een stap verder, de abstractie in: niet de renners zelf laten zien, maar alleen hun omtrek. Emily probeert een tekentablet uit die ik van mijn werk meeneem. Nog steeds arbeidsintensief, maar intuïtiever dan met een muis. Langzamerhand, na een paar renners, ontstaat een vaste stijl in de lijnen die de renners abstraheren. Het verbaast me hoe snel ze het werken met de wacom onder de knie krijgt.
Anita stuurt een video op, waarin ze over een weg op de kijker toekomt. Ook Anita’s beeld wordt onderworpen aan de rotoscoping techniek. Ik zie een buik, opgebouwd uit dansende lijnen die op me afkomt. De renners uit de buik laten komen, alsof ze gebaard worden?
Ik voer de eerste testen uit, en we lopen meteen tegen een technisch probleem aan: de buik is te klein om groot in beeld te laten komen. Dus schaal ik het fotomateriaal in photoshop en vraag Emily hierin verder te werken. Helaas besluit haar laptop op hetzelfde moment te gaan crashen, overvraagd door de gigantisch grote file die we in photoshop als videolaag hebben ingeladen.
Als de laptop trubbels verholpen zijn, is Emily inmiddels in Boston en filmt daar Amerikaanse renners. De animatie krijgt een internationaal karakter, terwijl deze langzaam groeit en losse armen, benen, voeten en rompen een plek krijgen in het geheel.
Ik tel de versies nu na, het zijn er uiteindelijk achttien, van 26 augustus tot aan de laatste op 9 oktober. Het valt me mee.’
