‘Het werk is een grillige dans tussen een met enkele lijnen aangeduide vrouwenbuik en de lichaamsdelen of deellichamen, en daarvan dan weer een schetsmatige impressie van een losse arm, een been, een rug. Deze digitale met de hand vervaardigde tekeningen zijn afgeleid van videobeelden die ik schoot van rennende mannen en vrouwen in het Vondelpark op een aantal zondagochtenden in de periode kort voorafgaand aan de Amsterdamse Marathon, die gelopen werd op zondag 19 oktober 2008. Ook filmde ik renners langs de rivier de Charles. Een maand later tijdens een familiebezoek en werkperiode in Boston, in de States.
De buik heeft een eigen gezicht gekregen, met een gefixeerde, je zou haast zeggen, mystieke ‘Mona Lisa’ glimlach. Als je goed kijkt is het niet zozeer de buik die lacht, maar de vagina. Het is een blije buik vol vrouwelijke energie. Symbool en viering van vrouwelijke kracht. Het refereert aan het vorige werk (moe) wat als aanleiding had het gezamenlijke onderzoek van mij en Anita en bewegingsstudies rond de slopende ziekte M.E.
Cijfers tonen aan dat meer vrouwen dan mannen aan M.E. lijden. De buik is in feite Anita’s buik, maar de vertekende buik stijgt boven het individuele uit: het is een oerbuik geworden die de gejaagde renners in een gezonde vertraging op de been helpt, waarna ze uit de baan vallen en eigenwijs hun eigen doodloop noodtempo kiezen.’
