Spuw

Het collectieve werkproces dat leidde tot Spuw was een avontuur van drie kunstenaars: de oudere dichter en biologe, bezorgd over het verdwijnen van het landschap, een filmmaakster die super 8 materiaal beschadigt om haar schoonheid te benadrukken, een videokunstenaar, die speelt met oudere betekenissen van film en zo nieuwe schept.

Watervallen gefilmd op super 8 film, omgekeerd, bekrast, gebleekt en beschilderd met verscheidene materialen (ecoline, bleek, wasco krijt, stift, nagel, bloed, zout). In de montage werden nieuwe ritmes, extra lagen en vertragingen toegevoegd. Bedenker Naan Rijks gaf haar idee over ‘de verdwijning van het landschap en een mogelijke overstroming’ uit handen aan Emily Kocken (beeldend kunstenaar) en Carst van der Molen (video maker/grafisch ontwerper), die sinds 1996 samenwerken als Stichting Zero Amsterdam.

De poëtische kwaliteit van z/w super 8 film werd versterkt door het digitaal te vertragen. Kleur en animatie werden toegevoegd en gaven de anonieme waterval een identiteit. Door de grafische benadering van film is Spuw op te vatten als een bewegend schilderij.

Spuw gaat over het potentieel verlies van het historische landschap, en is in dat opzicht ook een ecologische film.