Voor de productie Read-in Cinema zoekt beeldend kunstenaar en schrijver Emily Kocken performers, leeftijd: 19–52 jaar; lichaamslengte: 163–172 cm; slank postuur; haarkleur: bruin, haarlengte: (half)lang, oogkleur: bruin; Engels sprekend. Read-in Cinema zal in première gaan in mei 2015, repetities beginnen februari 2015, audities 10 & 11 januari 2015.
Aanmelden door het inzenden van je foto naar [email protected]. Deadline 22 december 2014.
Emily Kocken
In Read-in Cinema ontwikkelt Emily Kocken een lezend organisme van twaalf performers die op haar lijken. Deze nieuwe kring van ‘dubbelgangers’ leest het script van de film Picnic at Hanging Rock, een beroemde cultfilm uit de zeventiger jaren. In dagelijkse afleveringen vertelt Read-in Cinema het verhaal van de verdwijning van een groep schoolmeisjes tijdens een picknick gesitueerd in 1900. Vermomd als een moordmysterie is het verhaal een klassiek manifest tegen de polarizatie van de vrouwelijke en mannelijke identiteit. Het sterke beeld van dertien ‘identieke’ performers die lezen en ademen als één stelt vragen naar de essentie van identiteit in zijn geheel.
Emily Kocken: ‘Het is een blije buik vol vrouwelijke energie.’ Anita Kooij: ‘Wat als een chronisch vermoeide vrouw mee zou doen aan een marathon?’ Carst van der Molen: ‘Voor een minuut 1500 frames: monnikenwerk.’
Op bed liggen. De hele dag. Klimmen over de rand, als een klein kind niet bij de vloer kunnen. Het huis een moeizaam veroverd land. De bedbewoner op ontdekkingsreis. Plant witte vlag na een meter of twee. Weer een deurpost gehaald.
Ik heb geen idee hoe het is om zo ziek te zijn. Heb mensen gekend die heldhaftig ten onder gingen aan ziektes waarvan de eerste letter genoeg is als grimmige aanduiding.
Even kort aandacht graag in het kader van de week van de chronisch zieken (7–13 november) voor de volgende vraag: ‘Kan kunst iets betekenen voor een chronisch zieke?’
Zelf kan ik geen antwoord geven. Ik ben niet ziek. Ik ben kunstenaar. Zou zonder kunst weinig kunnen met de chaotische of commerciële signaalcultuur waarin we leven. Of een bedlegerige meer uit zijn leven haalt door zicht op een fraaie plafond lamp, de orchidee op het nachtkastje, ‘de So you can dance’ finale op tv..?
Kan een woest draaiende smoel op een schilderij van Bacon, de horror glim van Hirst’s schedel, de waterwerken van Dumas, de straatfotografie van Levitt nieuw licht werpen op een saai, horizontaal leven?
Voor mij is een leven zonder lui kunstboek bladeren, sloom poëzie lezen, een kleine expo mogen maken en vooral veel studio gepiel, ondenkbaar.
Hoe anderen erover denken?
Ik wil het graag weten. Geef je antwoord op de vraag ‘Kan kunst iets betekenen voor een chronisch zieke’ in het commentaar.
Wie belangstelling heeft voor activiteiten de komende week gericht op zieken en de mensen eromheen: www.chronischziek.nl
De winnende titel is ‘Tomorrow’s now’, van Delano McAndrew. Een paar woorden vol lading. Morgen is vandaag, het kind van vandaag is straks volwassen en dan? Voor de nieuwsgierige kijker, de foto is in de zomer van 2007 genomen vanuit mijn atelier in Echtenstein. Jongens die cricket spelen, met plastic scheppen. Hun spel heb ik tijden gevolgd, een serie foto’s is aan het resulteren in een korte film: ‘Real kids’. In deze titel ligt eigenlijk dezelfde betekenis besloten als gesuggereerd door het winnende ‘Tomorrow’s now’.
Dubbelzinnig is de betekenis, de tralies, de stilstaande witte auto. Het kind met de schep in de aanslag, zijn blik naar ons alsof hij in de aanval gaat. In werkelijkheid waren de jongens te ver weg, en stond ik met de camera achter glas.
Eervolle vermeldingen gaan naar ‘Dubbel up’ waarvan de bedenker helaas naam noch mailadres heeft achtergelaten. Ook het plastische ‘Ik sla, dus ik besta’ en het komische ‘Ik heb opa gevonden’ kon een aantal leden van de Zero jury, bestaande uit alle uitvoerende kunstenaars (vier) bekoren.
Deadline is 1 oktober 2008.
U mag zoveel titels bedenken als u wilt. In het Nederlands of Engels. Titels mogen niet al bestaan. Het aantal woorden is vrij.
Op de winnende titel komt copyright. In overleg met de winnaar kan de titel gebruikt worden in een project.
de uitslag
Volgende week maken wij de prijswinnaar per mail en via dit weblog bekend. De prijs is een gesigneerd exemplaar van het (moe) fotoboek.
Of een internationale dag van de vrede een bijdrage levert aan wereldvrede? We weten het niet. We weten vaak niet eens wat we zelf vinden. In 2004 leek het makkelijker. Toen kwam Oorlogswaan tot stand, een korte film uit foto’s over een gevoelige tiener met de oorlog in zijn kop, in een windstille buurt.
Whether an international peace day will contribute to world peace? We do not know. Often we do not even know what to think. In 2004, it seemed easier. Then Oorlogswaan (delusion of war) was made, a short film out of photographs about a sensitive teenager in a calm neighborhood with war on his mind.
Gisteren hebben we onze eerste aanvraag voor het project Breadman afgerond, een project ontwikkeld door Emily met een rijke schakering aan thema’s rond een schijnbaar eenvoudig en alledaags onderwerp: voedsel. In Breadman wordt een menshoge pop van brood tien weken lang op diverse plekken in de openbare ruimte geplaatst als voedsel voor vogels.
Elementen in Breadman, zoals de rol van voedsel in onze cultuur, onze omgang met dieren, en de plek van de voedselproductie, geven het project een uitermate actuele betekenis. Het werk grijpt terug op de historische aspecten hiervan: brood als symbool voor het lichaam, zoals de kunstenaar dat onderkent in een aantal sprookjes die diep geworteld zijn in de basiswaarden van onze Westerse cultuur over een essentiële levensbehoefte.
De rolverwisseling in het kunstwerk is beangstigend omdat het de plek van de mens in de ecologie ter discussie stelt: het brood niet als symbool voor het lichaam, maar het lichaam als het brood zelf, en de mens niet als heerser over de dieren maar als voedsel.
De vraag stellen is er geen antwoord op verwachten. Freek de Jonge kwam in De Tragiek op als Godot. Nadat hij zijn publiek duidelijk had gemaakt dat er op hem gewacht werd vertelde hij het verhaal over de botsende wereldbeelden van een blanke boer en een Bosjesman. Vele generaties, verhaalde hij, hebben geleden aan de gevolgen van de desastreuze confrontatie van deze werelden. ‘Aan wie moet de kunstenaar zijn kunstje kwijt?’ die vraag slingerde Freek aan het einde van dit verhaal Carré in. Daarna liet hij niet op zich wachten en vertelde als Godot het verhaal van zijn zwakzinnige pleegbroertje, terwijl hij stukjes appel over het toneel spuwde. Weer twee werelden die langs elkaar zapten. En ook dit verhaal eindigde hij met de vraag ‘Aan wie moet de kunstenaar zijn kunstje kwijt?’ Dat Freek het personage uit het stuk van Samuel Beckett koos om zijn Tragiek drama te geven is niet verwonderlijk. Wachten op Godot werd in 1998 door Britse toneelschrijvers, acteurs, schouwburgdirecteuren en journalisten uitgeroepen tot het belangrijkste toneelstuk van de twintigste eeuw. Wat beter dan het enigma uit dit toneelstuk op te voeren om je eigen raadsel kracht bij te zetten.
week van chronisch zieken
